Een grote groene camion sloeg naar rechts af toen ik kwam aangefietst. Hij had groen en ik ook. Ik probeerde oogcontact te maken en gelukkig lukte dit. Niet met de chauffeur, maar met de man ernaast. De chauffeur remde keihard en kon stoppen, minder dan een meter van mijn voorwiel. Ik fietste verder en kwam bibberend van de schrik op mijn werk aan.

Deze anekdote is jammergenoeg dagelijkse kost op mijn route naar school. Het fietspad dat ik hier beschrijf kruist een oprit en afrit van de A12. Dat is altijd spannend.

Gisteren keek ik naar Make Belgium Great Again en het item over verkeersslachtoffers greep me naar de keel en deed me zelfs huilen.

In de aflevering van  het VTM programma Make Belgium Great Again nam Frances een aantal Vlaamse politici mee op een fietstocht om de slechte kwaliteit van de Vlaamse fietspaden aan te klagen. Om hun boodschap nog meer kracht bij te zetten, confronteerde ze hen na afloop met familieleden van mensen die in het verkeer zijn gestorven.

Ik vrees alleen dat dit niet de politici waren die iets kunnen veranderen aan het budget voor fietspaden in Vlaanderen.

MBGA roept op om vrijdag 1 november in verschillende steden een soort mars te fietsen. Ik hoop echt dat dit helpt.